کد مطلب:2256 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:43

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

اگر شخصي كه از دنيا رفته است، در خواب، يكي از بستگان خود را بيابد و بگويد كه برايش كاري انجام دهند، بايد به آن ترتيب اثر داد؟

انساني كه از دنيا مي رود، به طور كامل علاقه اش از آن قطع شده و با توشه اي از عمل وارد جهان ابدي مي شود.

قرآن مي فرمايد: بگو مرگي كه از آن فرار مي كنيد، سرانجام با شما ملاقات خواهد كرد، سپس به سوي كسي كه داناي پنهان و آشكار است، بازگردانده مي شويد، آن گاه شما را از آن چه انجام مي داديد، خبر مي دهد.[1]

انسان تا در دنيا زندگي مي كند، پرده هاي غفلت مانع هدايت و عبرت او مي شوند،ولي وقتي دست هايش از دنيا كوتاه شد و نتيجة اعمال خود را ديد و فهميد چه بدهي ها پرداخت نكرده وحق الله و حق الناس زيادي بر عهدة او مي باشد، به اعمال نيكي كه در دنيا براي او انجام مي دهند،سخت اميد مي بندد. اگر چه حتي مؤمنان خالصي كه تمام حقوق الهي و مردمي را پرداخت كرده اند و با حساب پاك وارد برزخ شده اند،به ارسال خيرات و صدقات نيازمندند،زيرا خير الهي پايان ندارد و انسان هميشه محتاج آن است. اما افرادي كه حق مرم بر عهدة آنان است، تكليف ديگري دارند كه ورثة ايشان بايد به پرداخت آن اقدام كنند. در عين حال گاهي شخصي از آن دنيا به خواب فرد يا افرادي مي آيد و تقاضاي خاصي دارد، مثلاً مي گويد فلان بدهي و يا قرض را ادا كنيد و يا در مورد مطلبي خاص مضطرب و پريشان حال است و حالت او نشان مي دهد كه به كار خيري احتياج دارد. در اين صورت بازماندگان و بستگان در پي جستجوي مطلب بر مي آيند، تا اگر ميّت بدهي دارد و يا كار ناقصي از او به جا مانده، آن را ادا كنند. امير مؤمنان(ع) فرمود: خداوند، حقوق بندگانش را مقدّم بر حقوق خويش قرار داده است.[2]

اگر بر عهدة ميت حقي مانده است، مثل نماز، روزه، حج، بدهي و ديون، بايد ادا شود تا مرده در آن دنيا عذاب نكشد، خصوصاً حق الناس كه در پرداخت اولويت دارد. امام صادق(ع) فرمود: نماز و روزه و حج و صدقه و نيكي و دعا به قبر ميت وارد مي شود و پاداش آن براي كسي است كه انجامش داده، نيز براي ميّت نوشته مي شود.[3]

در عين حال ترتيب اثر دادن به آن چه در خواب مورد خواست ميت است،لازم و واجب نيست؛ يعني با خواب تكليفي متوجه خواب ديده نيست و اگر عمل نكند، گناهي مرتكب نشده است.

[1] جمعه (62) آية 8.

[2] غررالحكم، حديث 4780.

[3] آثار الصادقين، ج 10، ص 532، حديث 34 به نقل از جامع احاديث الشيعه، ج 8، ص 339.